Sandra Mujinga

OVER DE TENTOONSTELLING

Zijn het mensen, diepzeedieren of wezens van buiten ons zonnestelsel? Sommige figuren staan hoog op sokkels, anderen verdwijnen in de duisternis. In de spiegels vermenigvuldigen ze zich tot een leger van reflecties. Terwijl je je een weg baant door de verduisterde ruimte verandert langzaam het groene licht en verschuift het geluid. Langzaam raak je je gevoel voor richting kwijt. Mujinga speelt met tegenstellingen: stilstaan en bewegen, opvallen en verdwijnen. Zo word je steeds verder getrokken in haar raadselachtige wereld. 

Mujinga's figuren doen denken aan avatars: bijna-mensen, klonen van elkaar—als echo’s van één en dezelfde vorm. Geïnspireerd door sciencefiction onderzoekt Mujinga in Skin to Skin wat het betekent om een identiteit te hebben in een wereld waarin je digitaal kunt worden vermenigvuldigd. Wie ben je nog als je ‘ik’ wordt gekopieerd, verspreid of opgenomen in een digitale omgeving? Als je overal bent, zien mensen je dan nog wel, of val je juist niet meer op? 

Tegelijkertijd werpt haar installatie een kritische blik op hoe Zwarte lichamen worden waargenomen. Zij worden voortdurend in de gaten gehouden en beoordeeld, maar zelden echt erkend of vertegenwoordigd in de publieke ruimte of op plekken van macht. Haar sculpturen belichamen die spanning. Net als bodyguards stralen haar metershoge figuren zowel bescherming als dreiging uit. Zo maakt Mujinga zichtbaar hoe complex de verhouding is tussen opgemerkt worden en onzichtbaar blijven.